woensdag 25 juni 2014

Vervolgverhaaltje "Het raam", met Mohammed en Olaf


Het is pauze. Mohammed speelt op het schoolplein. Hij heeft zijn bal mee naar school genomen. Hij laat de bal op zijn knie stuiteren en telt daar hardop bij: ‘ 1, 2, 3, 4…’ Olaf komt aanlopen en blijft staan. Nieuwsgierig kijkt hij wat Mohammed doet. Wat knap!

‘Mag ik mee doen?’ vraagt Olaf. ‘Goed’, zegt Mohammed. ‘Zullen we naar elkaar over voetballen?’ Olaf gaat aan de ene kant van het schoolplein staan en Mohammed een stukje verder. Vrolijk schoppen ze de bal naar elkaar toe. Olaf schopt steeds harder tegen de bal. ‘Niet zo hard, hoor’ roept Mohammed naar hem, ‘dan kun je niet zo goed mikken!’

Even gaat het goed. Maar dan trapt Olaf toch heel hard tegen de bal. De bal gaat de verkeerde kant op en gaat keihard door het raam van de lerarenkamer heen! Met een harde klap barst het raam kapot. Geschrokken staat Olaf stil. Mohammed staat met open mond te kijken. Alle kinderen op het schoolplein komen aangelopen om te kijken wat er is gebeurd. Het is muisstil op het plein.

Dan komt er iemand uit de deur van de lerarenkamer het schoolplein opgelopen. Het is de directeur! Hij heeft de bal onder zijn arm en kijkt boos. ‘Wie heeft de bal door het raam getrapt?’ vraagt hij streng. Even is het stil. Dan zegt Olaf met een klein stemmetje: ‘Ik, meneer’.

Mohammed kijkt van Olaf naar de directeur. Hij vindt het zielig voor Olaf. Hij stapt naar voren, en zegt: ‘We deden het samen, meneer. Het ging per ongeluk. We waren samen aan het spelen en toen ging de bal de verkeerde kant op. We deden het niet expres.’

Het gezicht van de directeur staat nu een stuk vriendelijker. Hij loopt naar de jongens toe en legt zijn handen op hun schouders. ‘Oké, goed van je dat je het voor je vriendje opneemt, Mohammed. Ik zal het raam laten maken. Maar voortaan wel goed opletten, hoor! Nu is de bal door het raam gegaan maar hij had ook tegen het hoofd van een ander kind aan kunnen komen.’

Olaf knikt. Hij heeft het goed begrepen, en zal voortaan beter opletten.

Als de jongens ’s middags naar buiten lopen wordt het raam van de lerarenkamer net gemaakt. Een half uurtje later zie je er niets meer van. ‘Gelukkig maar’, denkt Olaf!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten